Նոր կտա­կա­րա­նում չեն նե­րառ­վել, դուրս են թողն­վել Ղու­կաս Ա­վե­տա­րան­չի Ա­ռա­քե­լա­կան կա­նոն­նե­րը, ո­րոնք, ըն­դգ­ծում ենք, պա­րա­կա­նոն չեն: Ին­չու՞։

Սա­րե­րից է գա­լու մեր փր­կու­թ­յու­նը... Նրանք ար­ձակ­ված գառ­նուկ­նե­րի պես, Գի­նու ու հա­ցի ա­վե­տիս­ներն են բա­ժա­նում ան­վերջ։

Խո­նարհ մար­դու ի­մաս­տու­թ­յու­նը բարձր է պա­հում նրա գլու­խը և մե­ծա­մեծ­նե­րի մեջ է բազ­մեց­նում նրան։ Մար­դուն մի՛ գո­վիր իր գե­ղեց­կու­թ­յան հա­մար և մի՛ ար­հա­մար­հիր իր խեղճ տես­քի հա­մար։ Մե­ղուն փոքր է թռ­չող­նե­րի մեջ, սա­կայն նրա պտու­ղը քաղց­րու­թ­յան սկիզբն է։

Շա­տե­րը հույս ու­նեին, թե քրիս­տո­նեու­թյու­նը հենց Քրիս­տո­սի գե­րեզ­մա­նում էլ կմ­նա Նրա հետ, բայց նրանց հույ­սե­րը չար­դա­րա­ցան, հե­տո շա­տե­րը հույս ու­նեին, թե քրիս­տո­նեու­թյու­նը կմեռ­նի ա­նօ­րի­նու­թյան սրի ե­րա­խում, բայց քրիս­տո­նյա­յի ա­րյու­նը սերմ դար­ձավ ու ա­ճեց ա­ղոթ­քի ո­ռո­գու­մով:

Սա­րե­րը ա­ղոթք են մա­ղում կա­մա­ցուկ, Լույ­սը բեկ­բեկ­վում` Աստ­ծո փե­շե­րից, Իջ­նում է մեղ­միվ` մարդ­կու­թյան ան­զոր, Դե­գե­րում­նե­րի, ցա­վե­րի վրա:

Ար­դարև, ի­մաս­տու­թյու­նը հա­մա­պա­տաս­խա­նում է իր ան­վա­նը և շա­տե­րին չէ, որ հայտ­նի է։ Լսի՛ր, որ­դի՛ս, և ըն­դու­նի՛ր իմ խրա­տը, մի՛ մեր­ժիր իմ այս խոր­հուր­դը։ Դի՛ր քո ոտ­քը նրա ոտ­նա­կա­պե­րի մեջ և քո պա­րա­նո­ցը` նրա շղ­թա­նե­րի մեջ։ Խո­նար­հեց­րու՛ քո ու­սը, վերց­րու՛ այն և մի՛ ձանձ­րա­ցիր նրա կա­պանք­նե­րից։

Չխաբ­վե՛ք. Աստ­ված չի ծաղր­վում, ո­րով­հետև ինչ-որ մարդս սեր­մա­նում է, նույ­նը և կհն­ձի. ով սեր­մա­նում է իր մարմ­նի հա­մար, այդ մարմ­նից էլ կհն­ձի ա­պա­կա­նու­թյուն, իսկ ով Հո­գու հա­մար է սեր­մա­նում, այդ հո­գուց էլ կհն­ձի հա­վի­տե­նա­կան կյանք (Գաղ. 6;7-8)։

Ժա­մա­նա­կին մար­գա­րե­նե­րը կան­խա­գու­շա­կում էին Փրկ­չի գա­լուս­տը, որ պի­տի հիմ­նի­վեր փո­խեր մար­դու կյան­քի ի­մաս­տը և ո­րա­կը, պի­տի նրան ճիշտ ըն­թացք հա­ղոր­դեր և մար­դու մե­ղա­վոր կյան­քի տե­ղապ­տույ­տը նոր հու­նով դե­պի հա­վի­տե­նու­թյուն ա­ռաջ­նոր­դեր. «Ան­գամ կոտր­ված ե­ղե­գը չպի­տի ջախ­ջա­խի և առ­կայծ պատ­րույ­գը չպի­տի հան­գց­նի», - ա­սում է Ե­սա­յի մար­գա­րեն (Ես. 42;3), այ­սինքն` պետք է տար Աստ­ծո սե­րը և ո­ղոր­մու­թյու­նը` հնա­րա­վո­րու­թյուն հնա­րա­վո­րու­թյան մեջ:

Քան­զի ա­մոթ կա, որ դե­պի մեղք է տա­նում, ա­մոթ էլ կա, որ փառք է և շնորհ... Մի՛ ե­ղիր ընդ­դեմ ճշ­մար­տու­թ­յան և ա­մա­չի՛ր քո ա­նար­ժա­նու­­թյան հա­մար։

Հո­ղի մեջ թաքն­ված ջր­հոր­նե­րը Լուռ են, կան­չե­րին չեն ար­ձա­գան­քում, Գա­վա­զա­նով ան­վերջ ժայ­ռին ենք խփում Ա­վա՜ղ... չի հոր­դում ջու­րը կեն­դա­նի։